Julia Piwońska
Julia Piwońska urodziła się w 22 maja 1898 roku w Warszawie. Od najmłodszych lat była wychowywana w duchu patriotycznym. Jej rodzice byli społecznikami – ojciec lekarzem, matka angażowała się w działalność niepodległościową. Postawy reprezentowane przez rodziców bohaterki bardzo mocno ukształtowały jej późniejsze życiowe wybory.
Julia wraz z siostrą Ireną początkowo uczyły się na warszawskiej pensji Jadwigi Kowalczykówny i Jadwigi Jawurkówny. Bohaterka zdawała maturę w 1916 roku już w Krakowie, do którego przeprowadziła się ze swoją matką. Następnie podjęła studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i kontynuowała je do 1918 roku. Był to także czas, w którym Julia zaczęła działać w ruchu niepodległościowym. W czasie życia w Krakowie była miejscową komendantką Oddziału Żeńskiego Polskiej Organizacji Wojskowej. Po pewnym czasie przerwała jednak studia, gdyż powróciła do Warszawy. Aczkolwiek nie zagrzała tam zbyt długo miejsca – wstąpiła do Ochotniczej Legii Kobiet i brała udział w walkach o Wilno i Lwów. Następnie po roku powróciła do Krakowa i podjęła przerwane studia na filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Kontynuowała je jednak jedynie przez niecałe dwa lata. Już w 1920 roku zdecydowała się kolejny raz na porzucenie życia prywatnego i walkę o niepodległość Polski. Nasz kraj zaatakowali Bolszewicy, więc uważała, że jej patriotycznym obowiązkiem jest wzięcie udziału w wojnie polsko-sowieckiej. Tym razem nie miała tyle szczęście i została ranna podczas obrony Lwowa. Julia była osobą bardzo waleczną i odważną. Nie umknęło to uwadze jej dowództwa, gdyż po ostatnich przeżyciach dostała awans na porucznika Ochotniczej Legii Kobiet.
Po wojnie polsko-bolszewickiej bohaterka nie powróciła już do Krakowa. Zamieszkała w Warszawie, gdzie w 1921 roku dokształcała się w Podchorążówce Rezerwy Piechoty. Rok później jej stopień wojskowy został zweryfikowany. Julia Piwońska prężnie działała w szeregach Przysposobienia Wojskowego Kobiet. Był to ważny element w jej życiu, któremu poświęcała dużo czasu i serca.
Droga zawodowa Julii Piwońska była związana z obronnością. Do 1924 roku pełniła służbę w Referacie Przysposobienia Rezerw Kobiecych Wydziału Przysposobienia Rezerw w Oddziale III Sztabu Generalnego. Następnie przez cztery lata pracowała w Państwowym Monopolu Spirytusowym. Jednak już w 1928 roku zakończyła współpracę z tym przedsiębiorstwem i powróciła do pełnienia służby wojskowej. Było to jej prawdziwe powołanie. W latach 1928-1935 działała w 3 Okręgowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Grodnie (przy Dowództwie Okręgu Korpusu III). W 1935 roku bohaterka powróciła ostatecznie do Warszawy. Do wybuchu II Wojny Światowej związana była z 3 Okręgowym Urzędem Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego.
Wybuch wojny pokrzyżował plany życiowe wielu młodym ludziom. Julia Piwońska we wrześniu 1939 roku została powołana do Kobiecych Batalionów pomocniczej służby wojskowej. Jednostka ta wchodziła w skład Lwowskiej Brygady Obrony Narodowej. Następnie pełniła różne funkcje w SZP, ZWZ oraz AK (między innymi była kierowniczką Wydziału Łączności Konspiracyjnej Vk KG w latach 1944-1945). Używała pseudonimu „Henryka”. Julia brała udział w Powstaniu Warszawskim. Jej szlak bojowy to: Wola – Stare Miasto – kanały – Śródmieście. Opuściła miasto wraz z ludnością cywilną. W 1960 roku została awansowana na majora Wojska Polskiego.
Julia Piwońska zmarła 12 grudnia 1974 roku. Została pochowana na cmentarzu powązkowskim w mogile członkiń Przysposobienia Wojskowego Kobiet. Jeżeli ktoś z czytelników chciałby osobiście złożyć hołd bohaterce i zapalić znicz na jej grobie to znajduje się on w kwaterze numer 155B.