Przysposobienia Wojskowego Kobiet

W marcu 1940 roku dr Zofia Franio “Doktor” powołała pierwszy kobiecy zespół minerski, który wszedł w skład Związku Odwetu (pion sabotażowo-dywersyjny Związku Walki Zbrojnej). Do końca istnienia tej formacji, pozostała dowódcą Kobiecych Patroli Minerskich. W roku 1943 w skład oddziału minerek wchodziło ok. 50 kobiet i w takiej sile oddział stanął do Powstania.

Przygotowanie  minerek składało się ze szkolenia w zakresie zasad i technik pracy konspiracyjnej oraz kursu minerskiego wraz z ćwiczeniami praktycznymi. Minerki uczyły się tam nie tylko konstrukcji i funkcjonowania urządzeń technicznych, ale również metod ich dezorganizowania i niszczenia przy pomocy środków wybuchowych oraz akcji pożarowych. Szkolenie było współprowadzone przez saperów. Minerki produkowały, transportowały i magazynowały materiały dywersyjne i broń oraz wykonywały zadania dla saperskiego Biura Badań Technicznych. Poszczególne patrole zostały wyspecjalizowane  w wyniku pełnienia konkretnych zadań. Szkolone dla potrzeb dywersji kolejowej i łączności telekomunikacyjnej, na czas powstania miały: wysadzać mosty, studzienki telefoniczne na dworcach oraz niszczyć przewody telefoniczne. Każdemu z patroli został przydzielony teren akcji, który w ramach ćwiczeń w latach 1943-1944 dokładnie rozpoznano. . Od dnia wybuchu Powstania KPM przestały istnieć jako odrębny oddział Kedywu Okręgu Warszawskiego AK. Minerki otrzymały przydziały do różnych oddziałów, w tym do dowodzonego przez dr Franio Oddziału Żeńskiego Saperów. Zadania powstańcze minerek uległy zmianie w stosunku do założonych. Podejmowały oprócz zadań minerskich, także te wchodzące w zakres służby sanitarnej czy zadań produkcyjnych.

W czasie okupacji i Powstania Kobiece Patrole Minerskie straciły łącznie 10 osób, natomiast 8 zostało rannych.