Przysposobienia Wojskowego Kobiet

Podstawą wyszkolenia PWK było wychowanie fizyczne, które miało przyczyniać się do zwiększenia dbałości o zdrowie i poprawy tężyzny fizycznej. Program ćwiczeń miał zachęcić do systematyczności oraz przygotować do samodzielnego prowadzenia zajęć ruchowych. W programie wychowania fizycznego znajdowały się gry ruchowe, gimnastyka, biegi, skoki, gry drużynowe takie jak siatkówka i koszykówka, pływanie, lekkoatletyka. Prowadzono także  naukę metodyczną, w ramach której omawiano zasady uprawiania sportu, higienę ćwiczeń, przygotowanie do instruowania innych i sędziowania. Ciekawym sportem wpisanym w program było łucznictwo, które miało za zadanie ćwiczyć celność, cierpliwość i postawę.  

Praktycznym sprawdzianem osiągniętej zdolności fizycznej było uczestnictwo w zajęciach zwanych “służbą polową”. Składały się na nią elementy terenoznawstwa, łączności, gry polowe i obozownictwo. Miała na celu naukę samodzielności, współdziałania, wnioskowania i podejmowania inicjatywy. 

Terenoznawstwo obejmowało znajomość mapy i umiejętność posługiwania się nią, szkicowanie terenu i praktyczną znajomość form terenu. W czasie gier polowych ćwiczono poruszanie się z wykorzystaniem nierówności i oświetlenia terenu w dzień i w nocy. Pewiaczki uczyły się obserwacji terenu: oceny odległości i opisu zauważonych celów, zapamiętywania zauważonych zjawisk, umiejętności wyciągania z nich wniosków i zdawania relacji. Ćwiczono poruszanie się w małym zespole w rodzaju patrolu wywiadowczego i w służbie gońca. Praktykowano biwakowanie, ubezpieczanie terenu i pełnienie służby wartowniczej. 

W ramach zajęć poruszano temat łączności. Omawiano jej znaczenie w życiu wojska, poznawano środki łączności, sposoby sygnalizacji ręcznej i ćwiczono obsługę aparatu telefonicznego.