Przysposobienia Wojskowego Kobiet

Powstanie warszawskie pociągnęło do walki szerokie rzesze społeczeństwa, w tym nieraz całe rodziny. Maria Bauer znalazła się w szeregach łączniczek KG AK wraz z córka Janiną. Sanitariuszka Ewa Matuszewska “Mewa” nie mogąc dotrzeć do swojego macierzystego oddziału 2 sierpnia przyłączyła się do kompanii 02 Batalionu „Olza” Pułku „Baszta”, gdzie szefową kuchni była jej matka Stanisława Kuszelewska-Rayska. Ewa została zamordowana 26 września w powstańczym szpitalu. Gdy znaleziono jej ciało w ręku nadal miała nierozwinięty bandaż. Stanisława wyszła z miasta z ludnością cywilną.

Jadwiga Krzyżanowska, sanitariuszka ze szpitalika przy ul. Wilczej 7, w powstaniu miała trzech braci. Cała czwórka przeżyła walki. Zresztą takie powstańcze rodzeństwa można by wyliczać bardzo długo, niejednokrotnie wszyscy polegli. Irena Kowalska-Wuttke przez powstanie szła z mężem Janem u boku (pobrali się 5 września 1944 roku w piwnicy przy ul. Hożej). Siostra Irki, Maria “Maryna” zmarła z ran 31 sierpnia, brat Jana “Czarnego Jasia” poległ 8 sierpnia w trakcie walk na cmentarzu ewangelickim. Irka i Jan walczyli jeszcze wspólnie na Czerniakowie. On poległ 19 września na Wilanowskiej, ona wzięta do niewoli. Została rozstrzelana w grupie sześciu sanitariuszek i łączniczek Zgrupowania „Radosław” 24 września w rejonie kościoła św. Wojciecha. Oboje są upamiętnieni symbolicznie na grobach siostry i brata.

Miłość i małżeństwa w Powstaniu to niesamowity fenomen. Przez 63 dni zarejestrowano ich 256! Niezwykle wzruszająca ceremonia miała miejsce 17 sierpnia w Kościele Garnizonowym na ul. Długiej. Ślub zawarli Jerzy Zborowski “Jeremi” i Janina Trojanowska “Nina”, jego łączniczka z batalionu “Parasol”. Ich związek  zaczął  się jeszcze w konspiracji, a w Powstaniu przeszedł ciężkie próby. 6 sierpnia “Nina” została ranna w twarz co spowodowało u dziewczyny załamanie psychiczne. 14 września ranny został “Jeremi”. Na tyle ciężko, że do końca walk musiał być transportowany na noszach. Żona trwała przy nim niestrudzenie, nawet w chwili, kiedy Niemcy dokonali  selekcji jeńców. Ona miała iść do niewoli i przeżyć, lecz nie odstąpiła “Jeremiego” na krok. Zostali zamordowani 23 września w Alei Szucha. Ich ciał nigdy nie znaleziono.